Even over het weer Poepen is een stuk aangenamer sinds de uitvinding van de smartphone. Ik neem dan ook tijdens de ochtendlijke toiletgang het nieuws graag digitaal in me op. Vooral berichten over de vorige Amerikaanse president hebben een prettig effect op de peristaltiek. Beurskoersen sla ik over, die verstoppen de boel. De weersverwachting is een vast item op mijn agenda, al is dat met steeds minder enthousiasme. Want het was u waarschijnlijk al opgevallen; er komt de laatste tijd nogal wat regen naar beneden. In de Alpen komt dezelfde regen neer in de vorm van zware sneeuwval en af en toe vraag ik me af waar al dat water terecht komt als de boel gaat smelten. Gelukkig hebben we de Onlanden nog. Was ik een paar maanden geleden nog redelijk hoopvol, (want moet dat water niet eens op zijn?) tegenwoordig open ik de weer-app met een zwaar gemoed. Regen, afgewisseld met buien. Heel af en toe een droge dag, die onmiddellijk weer afgestraft wordt met dagenlange regen. Maar gisteren werd ik in het kleinste kamertje aangenaam verrast door het volgende bericht: “Januari was warm, maar februari wordt koud.” Dolgelukkig sprong ik op, tot ik me net op tijd besefte ik me waar en in welk stadium ik me bevond en ik liet mij weer zakken. Zou er dan eindelijk een eind aan de regen komen? Aan deze niet aflatende zondvloed, die al maanden de graslanden in moerassen verandert en de bospaden volslagen onbegaanbaar maakt? Nu is kou niet per definitie mijn favoriete weersgevoel, maar zoals het cliché al zegt: op kou kun je je kleden. Op regen natuurlijk ook, ware het niet dat na niet al te lange tijd de regen van binnen uit lijkt te komen en je alsnog doornat blijkt te zijn. Na het heugelijke feit gelezen te hebben dat er nu heuse vorst op komst is fatsoeneerde ik mijzelf en klom de zolder op, op zoek naar mijn skibroek, extra dikke wanten en laarzen die warm beloven te blijven tot -20. In een hysterische opwelling van optimisme liggen nu zelfs mijn schaatsen klaar. En nu wacht ik op de kou. Geen -1 met een snijdende oostenwind die het laat aanvoelen als ware het een extra frisse dag op de Noordpool, maar windstille, heldere dagen, waarbij de hele wereld bepoedersuikerd is met rijp. En waar de koolmeesjes ondanks de kou toch hoopvol hun lenteliedje fluiten. Helaas is er iets nóg veranderlijker dan de mens, namelijk het weer. Dus mocht het hele feest toch niet doorgaan, mochten uw schaatsen inmiddels weer op zolder liggen, naast de skikleding en de extra warme laarzen, bedenkt u dan dat ik slechts de brenger van het nieuws was. En stuurt u uw klachten alstublieft niet naar de redactie of naar mij, maar naar het speciale meldpunt: www.knmi.nl/dooiemus. Dank u wel en sorry voor het ongemak.