Columns

Wifi Mijn moeder woont in Frankrijk, tegen de Pyreneeën aan. Dat is best ver weg, zo’n 2 dagen rijden. Een tijdje geleden moest ze een operatie ondergaan en aangezien ik alle afleveringen van Grey’s Anatomy heb gezien dacht ik dat ik misschien mijn steentje bij kon dragen, medisch gezien. Voor als de dokter iets niet zou weten. Egyptische prinses Hoewel je het aan mijn bolle kaaskop niet direct zou zeggen, was ik in mijn vorige leven waarschijnlijk een Egyptische prinses. Voor u uw ogen laat rollen: ik geloofde er zelf ook nooit in, maar ik heb keihard en onomstotelijk bewijs. Ode aan de droogte Het is niet netjes om van jezelf te zeggen, maar ik doe het toch: ik ben lekker. Of beter: ik ben niet alleen gewoon lekker, ik ben een exquise delicatesse. Voor alle bloedzuigende insecten op de wereld ben ik een bourgondisch buffet, een extatisch vreetfestijn, de vleesgeworden natte droom. En hoewel populair zijn me best leuk lijkt, zou ik dat liever onder een andere doelgroep zijn. Even over het weer Poepen is een stuk aangenamer sinds de uitvinding van de smartphone. Ik neem dan ook tijdens de ochtendlijke toiletgang het nieuws graag digitaal in me op. Vooral berichten over de huidige Amerikaanse president hebben een prettig effect op de peristaltiek. Beestjes Dat lukte. Tuinieren: check. Schilderen: check. Voorhoofd: check. Hartstikke leuk, dus verhuisde ik naar Drenthe om aldaar in de tuin te gaan zitten kijken hoe hij tuinierde en schilderde. Tot de winter aanbrak en we binnen gingen zitten te wonen Paperclips en snot Geen geheime of bekende aanbidder heeft ooit de moeite genomen mijn gratie en onvergankelijke pracht te bezingen in een ballade. Nooit was ik iemands muze. Nooit stuurde iemand mij romantische kaarten, bloemen of chocola op 14 februari. Of op enige andere dag in het jaar. Onvoorwaardelijke liefde Mijn liefde voor haar is onvoorwaardelijk en verheven. Ik zou haar bezingen in de welluidendste liederen, ware het niet dat mijn voor het gehoor pijnlijke stemgeluid alle nestelende vogels onmiddellijk van de leg zou brengen. Ik heb het over mijn liefde voor de lente. De schuld van de Duitsers Ik doe dat ook, taart naar binnen stampen. Maar dan wel graag een groot stuk. Helaas bestaan grote stukken taart in Nederland niet. In Nederland is het gek om een enorm stuk taart te eten. Men vindt het onbescheiden en gulzig 50 is het nieuwe dood Dus toen ik mijn plannen enthousiast aan de rest van de wereld vertelde kreeg ik in plaats van bijval slechts zuinige mondjes. ‘Dat wordt lastig, gezien je leeftijd’, waarschuwde de één. De ander zei: ‘Op je 50ste heb je niks meer mee.’ Het saaie platteland Terwijl ze haar peperdure leren trenchcoat (‘Joh, da’s een tweedehandsje’) over de leuning van een stoel gooide, haar Louis Vuitton handtas op de grond zette en zich op de bank liet vallen verzuchtte ze: ‘Dat je híer kunt wonen. Vluchten Elke winter doe ik het wel een paar keer, ik vlucht. Wanneer de regen weken lang onafgebroken mijn gemoed aan flarden huilt en de zon zich al die tijd niet heeft laten zien om tenminste íets van de grauwheid te verlichten weet ik dat het tijd is. Loser! Er is niemand die mij zo naar beneden kan halen als ikzelf. Zou ik niet zo’n lage pijngrens hebben dan zou ik mezelf waarschijnlijk regelmatig geselen, daarna in zout wentelen en vervolgens wollen ondergoed dragen. In plaats daarvan beperk ik me tot geestelijke marteling om mezelf te straffen voor luiheid, domheid, vraatzucht, lelijkheid en talentloosheid.